Definicja substancji dodatkowej
„Dodatek do żywności" (substancja dodatkowa do żywności) oznacza każdą substancję, która w normalnych warunkach ani nie jest spożywana sama jako żywność, ani nie jest stosowana jako  charakterystyczny  składnik żywności, bez względu na swoją ewentualną wartość odżywczą, której celowe dodanie,  ze względów technologicznych, do żywności w trakcie jej produkcji, przetwarzania, przygotowywania, obróbki, pakowania,  przewozu lub przechowywania powoduje, lub można spodziewać się zasadnie, że  powoduje, iż substancja  ta  lub jej produkty pochodne stają się bezpośrednio lub pośrednio składnikiem tej żywności. (Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności).

Cele stosowania substancji dodatkowych
Stosowanie substancji dodatkowych ma na celu:

1) Wydłużenie okresu trwałości produktów lub stabilności produktu przez ograniczanie i zapobieganie niekorzystnym zmianom zachodzącym pod wpływem:

 - działania drobnoustrojów,
 - utleniania składników żywności,
 - reakcji enzymatycznych,
 - reakcji nieenzymatycznych;

2) Zapewnienie bezpieczeństwa produktu przez zahamowanie rozwoju lub zniszczenie drobnoustrojów chorobotwórczych.

3) Zapobieganie zmianom jakościowym produktów, takim jak zmiany cech organoleptycznych: smaku, zapachu, tekstury czy barwy, dzięki czemu utrzymuje się stałą powtarzalną jakość produktów.

4) Ochrona składników odżywczych i decydujących o wartości żywieniowej produktów.

5) Podniesienie atrakcyjności i dyspozycyjności produktów dla konsumentów.

6) Zwiększenie asortymentu produktów poprzez otrzymywanie nowych rodzajów produktów – w szczególności dotyczy to produktów dietetycznych, np. bez cukru czy ze zmniejszoną zawartością tłuszczu.

7) Zwiększenie efektywności produkcji.

Warunki stosowania substancji dodatkowych (dodatków do żywności)
Można stosować jedynie dodatki dopuszczone do żywności, czyli wyszczególnione w obowiązujących przepisach prawnych, gdy spełnione są równocześnie następujące warunki:
- istnieje uzasadniony wymóg technologiczny ich użycia, który  nie może zostać spełniony w inny sposób, możliwy do zaakceptowania ze względów ekonomicznych i technologicznych,
- nie stanowią zagrożenia dla zdrowia konsumenta przy proponowanym poziomie ich stosowania, w zakresie, w jakim można to stwierdzić na podstawie dostępnych dowodów naukowych,
- ich użycie nie wprowadza konsumentów w błąd.

Produkty, do których nie wolno stosować substancji dodatkowych (z pewnymi wyjątkami):

1. Żywność nieprzetworzona w rozumieniu art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem surowych wyrobów mięsnych w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 853/2004.
   
   
2. Miód w rozumieniu dyrektywy Rady 2001/110/WE.
   
   
3. Niezemulgowane oleje i tłuszcze pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego.
   
   
4. Masło
   
   
5. Mleko pasteryzowane i sterylizowane (włączając sterylizację UHT), bez dodatków smakowych i środków aromatyzujących, i śmietanka pasteryzowana bez dodatków smakowych i środków aromatyzujących (z wyłączeniem śmietanki o obniżonej zawartości tłuszczu).
   
   
6. Fermentowane przetwory mleczne bez dodatków smakowych i środków aromatyzujących, niepoddane obróbce cieplnej po fermentacji.
   
   
7. Maślanka bez dodatków smakowych i środków aromatyzujących (z wyłączeniem maślanki sterylizowanej).
   
   
8. Naturalna woda mineralna w rozumieniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/54/WE  oraz woda źródlana i wszystkie inne wody w butelkach lub innych opakowaniach.
   
   
9. Kawa i ekstrakty kawy (z wyłączeniem kawy instant z dodatkami smakowymi lub środkami aromatyzującymi).
   
   
10. Herbata liściasta bez dodatków smakowych i środków aromatyzujących.
    
    
11. Cukry w rozumieniu dyrektywy Rady 2001/111/WE.
    
    
12. Suchy makaron, z wyłączeniem makaronów bezglutenowych lub makaronów przeznaczonych do diet niskobiałkowych, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/39/WE.

1. Monosacharydów, disacharydów lub oligosacharydów oraz środków spożywczych zawierających te substancje, zastosowanych ze względu na swoje właściwości słodzące.
   
   
2. Środków spożywczych, zarówno suszonych, jak i w formie skoncentrowanej, w tym środków aromatyzujących dodanych w trakcie produkcji wieloskładnikowych środków spożywczych, ze względu na ich właściwości aromatyczne, smakowe lub odżywcze wraz z wtórnym efektem barwiącym.
   
   
3. Substancji stosowanych w materiałach pokrywających lub powlekających, które nie stanowią elementu środków spożywczych i nie są przeznaczone do spożycia wraz z tymi środkami spożywczymi.
   
   
4. Produktów zawierających pektynę i pochodzących z wysuszonych wytłoków z jabłek, lub wysuszonych  skórek owoców cytrusowych lub pigwy albo ich mieszaniny, otrzymywanych poprzez działanie rozcieńczonym kwasem, po którym następuje częściowa neutralizacja solami sodowymi i potasowymi ("pektyna płynna").
   
   
5. Baz gumy do żucia.
   
   
6. Dekstryn białej lub żółtej, skrobi prażonej lub dekstrynowanej, skrobi modyfikowanej działaniem kwasów lub zasad, skrobi bielonej, skrobi fizycznie modyfikowanej i skrobi poddanej działaniu enzymów amylolitycznych.
   
   
7. Chlorku amonu.
   
   
8. Osocza krwi, żelatyny spożywczej, hydrolizatów białkowych i ich soli, białka mleka i glutenu;
   
   
9. Substancji pozbawionych funkcji technologicznej: aminokwasów i ich soli,  innych niż kwas glutaminowy, glicyna, cysteina i cystyna oraz ich sole.
   
   
10. Kazeiny i kazeinianów.
    
    
11. Inuliny.