Warszawa, dn. 30 sierpnia 2005

Stanowisko Stowarzyszenia “Polska Federacja Producentów Żywności”
odnośnie
zmiany unijnych przepisów w zakresie znakowania żywności

Stowarzyszenie “Polska Federacja Producentów Żywności” z zadowoleniem przyjmuje działania Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi będące częścią zainicjowanego w UE przeglądu przepisów o znakowaniu żywności (FLL) oraz dziękuje za umożliwienie udziału reprezentacji przemysłu żywnościowego w dyskusji na ten ważny i złożony temat.

Znakowanie jest dla producentów integralną częścią produktu żywnościowego i poza spełnieniem wymagań określonych w przepisach realizuje wiele innych elementów komunikacji z konsumentami. Ma ono pełnić ważną rolę w zakresie umożliwiania konsumentom wyboru w oparciu o pełną informację, oraz ze względu na ochronę zdrowia. Dla osiągnięcia tych celów wymagania są stale rozbudowywane, co ostatecznie nie zawsze prowadzi do polepszenia komunikacji z konsumentem, ponieważ tak duża ilość informacji staje się dla niego nieczytelna. Dlatego PFPŻ zgłasza postulat modernizacji i odświeżenia europejskich przepisów o znakowaniu, biorąc pod uwagę następujące podstawowe kwestie:

• Strukturę przepisów: należy dążyć do koncentracji wymagań dyrektyw w jednym rozporządzeniu. Postulat ten dotyczy w szczególności przepisów dyrektyw 2000/13/WE (ogólne wymagania), 87/250/EWG (moc napojów alkoholowych), 94/54/EWG (szczegółowe wymagania), 1999/10/WE (odstępstwa od QUID), 2002/76/WE (kofeina i chinina). Analogiczny postulat dotyczy także kolejnych zmian rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych i dozwolonych substancji dodatkowych, które powinny być opublikowane w formie scalonej.
• Zakres stosowania: konieczne wydaje się rozróżnienie wymagań ze względu na miejsce sprzedaży (restauracje stołówki, sieci półhurtowe ”macro”) oraz formę (sprzedaż luzem), ponieważ wiele informacji zawartych na opakowaniach dla ostatecznego konsumenta nie znajduje zastosowania podczas tego typu sprzedaży.

PFPŻ prosi także o rozważenie możliwości ograniczenia zakresu obowiązkowej informacji ujętej w przepisach ogólnych, a w szczególności ściśle regulowanego przez przepisy sposobu jej podawania. Stosowana w chwili obecnej zasada totalnego informowania nie ułatwia dokonywania wyborów konsumenckich. Uważamy, że o podawaniu niektórych informacji i sposobie, w jaki są one prezentowane mógłby decydować producent (np. w oparciu o wytyczne lub samoregulacje), ponieważ to on najlepiej zna charakter wyrobu i profil konsumenta, a w przypadku szkody wyrządzonej przez dany produkt podlega on przepisom Kodeksu Cywilnego. Ograniczenie zakresu obowiązkowej informacji polepszy możliwość zwrócenia uwagi na istotne właściwości produktu, również te ważne z punktu widzenia ochrony zdrowia.

Dodatkowo pozwalamy sobie zwrócić uwagę na konieczność podjęcia działań, które doprowadziłyby do:

• likwidacji krajowych derogacji w możliwie największym stopniu
• umożliwienia podawania pewnych informacji w celu edukacji konsumenta oraz zapoznania go z nowym produktem, nawet w przypadku, gdy wszystkie tego typu produkty posiadają daną cechę
• skonsolidowania przepisów o znakowaniu żywności z przepisami dotyczącymi znakowania towarów paczkowanych
• stosowania zmodyfikowanych stwierdzeń, a nie wyłącznie stwierdzeń przytoczonych w przepisach, m.in. dla produktów wyprodukowanych metodami integrowanymi, produktów przeznaczonych dla wegetarian itp.

Naszym zdaniem oddzielny istotny problem stanowi sposób wprowadzania nowych przepisów. Uważamy, że należy dołożyć wszelkich starań, by zmiany nie następowały zbyt często (każdorazowa zmiana projektu opakowania jest kosztowna) oraz by zapewnić odpowiednie okresy przejściowe w celu minimalizacji strat związanych z niewykorzystaniem zapasów. Przemysł wielokrotnie sygnalizował potrzebę kumulowania zmian lub terminów ich wprowadzania.

Rozumiemy, że z przedmiotu bieżącej analizy wyłączono zarówno znakowanie wartością odżywczą, jak i przepisy dotyczące wyłącznie poszczególnych grup i kategorii produktów, dlatego nasze pismo nie dotyczy tych obszarów.